Van tevoren was besloten dat we uit de laatste twee UK-importen dieren zouden verkopen. En na bijna een jaar eindeloos getwijfel en geaarzel zijn er nu drie zeugen (bijna) verhuisd.
Lieve, mooie Rosie bleek onvruchtbaar en heeft een fijn plekje niet ver bij ons vandaan. Ook knappe Margot is inmiddels verhuisd. Geen opvallende kune omdat (te?)veel mensen alleen naar ‘kleurtjes’ kijken. Margot is voor ons -en voor kunekune kenners in Engeland- een voorbeeld van hoe een kune eruit hoort te zien qua bouw en kop. Beeldschoon!
En voor lieve, bescheiden Joan (Rebecca Gina) zoeken we nog  een goed adres. Liefst een plek waar ze af en toe een toom biggen zal krijgen. Er zijn vrijwel geen zeugen van deze lijn in ons land.

Deels verstandige, verstandelijke keuzes (best passende bloedlijnen bij onze beren ed) maar gelukkig is het allereerst hobby dus het gevoel speelde de grootste rol. Het was bijv. ‘economisch’ gezien verstandiger om Joan, die een mooie, grote toom kreeg en een topmoeder is, zelf te houden. Maar we kunnen echt geen afscheid nemen van Norma, onze andere Rebecca Gina, die maar drie biggen kreeg.

De afgelopen maanden kregen Norma, Sophie en Patch kleine tomen. Zoiets kan met de leeftijd van de beer te maken hebben, pas rond de achttien maanden is Boris volledig vruchtbaar. Maar ook de leeftijd van de zeug en omgevingsfactoren (hittegolf) kunnen een rol spelen.

Voor ons zijn kleinere tomen juist wel fijn. We kunnen dan ook op de lange termijn meer dieren (en dus meer verschillende bloedlijnen!) aanhouden. En voor onze biggenkopers is het prettig dat er dan veel keuze is uit diverse lijnen en combinaties. Vooral als ze zelf in de toekomst ook willen fokken met hun dieren.

Rosie

Margot

Joan